NASRETTİN HOCA HEYKELİ VE HARNÂME

Yük çekmekten şikayetçi, zayıf ve hasta bir eşek varmış. Oduna ve suya gitmekten bıkmış. Gece-gündüz üzüntü ve dert içinde. Öyle ağır yükler çekiyor ki, sırtında tüy kalmamış. Tüy şöyle dursun et ve deriden de eser yok. Dudakları sarkmış, çenesi düşmüş. O kadar zayıf ki arkasına bir sinek konsa yoruluyor. Kulağında kargalar, gözünde sinekler dernek kurmuş. Arkasından palanı alınsa, kalanı it artığından farksız.

Birgün, sahibi ona acır, sırtından palanını alarak otlağa salıverir. Eşek orada öküzleri görür. Öküzlerin kılını çeksen yağı damlayacak kadar semizdirler. Bir devlet tacı gibi gördüğü öküzlerin boynuzlarına hayran kalır. Üstelik yular ve palan dertleri de yok. Şaşar ve kendi hallerini tasavvur ederek düşünür. Yaratılışta eşit oldukları halde, kendilerinin boynuzdan mahrum olmalarını manasız ve haksız bulur. Bu müşkülünü, ancak eşeklerin piri tanınan,gün görmüş, akıllı ve hakim eşeğin çözeceğini anlayarak ona başvurur. İhtiyar eşek kendisine şu cevabı verir : “Bu işin aslı basittir.Allah öküzü rızık sebebi olarak yarattı. Gece-gündüz arpa buğday işler, bunların hasıl olmasında uğraşırlar. Başlarında devlet tacı olması bundandır. Halbuki bizim işimiz, odun taşımaktır. Bunu göz önünde tutarsan bize boynuz şöyle dursun, kuyruk ve kulağın da fazla olduğunu anlarsın.”

Zavallı eşek oradan dert içinde ayrılır. Fakat bu işin aslı kolaymış diye aslında memnun da olur . “ Artık ben de buğday işler, yazımı ve kışımı orada geçiririm.Ne zamana kadar odun ile dayak yiyeceğim, bundan sonra buğday işlemekle izzetler bulayım.” Şeklinde düşüncelerle dolaşırken yeşermiş bir ekin görür. Aşk ile yemeye başlar. Öyle saldırır ki , az zamanda tarla kara toprak haline gelir. Doyduktan sonra yuvarlanır ve sevincinden terennüme başlar. Tiz perdeden bağırması durumdan ekin sahibinin haberdar olmasına sebep olur. Tarla sahibi gelip de tarlasını mahvolmuş görünce, biçare eşeği döver. Bununla da hırsını alamaz; kuyruğunu ve kulağını keser.
Derdine dert katan eşek, canı çok acıdığı için oradan kaçarak uzaklaşırken, yolda daha evvel akıl danıştığı ihtiyar eşeğe rastlar. İhtiyar eşek, "Ne bu halin böyle?" diye sorunca da, her tarafı kan–revân içinde olan zavallı eşek o inleyen sesiyle şu cevabı verir:
Bâtıl isteyip haktan ayrıldım
Boynuz umdum, kulaktan ayrıldım.
KISSADAN HİSSE
Brüksel’de son günlerde kamu oyunu meşgul eden Nasrettin Hoca heykeli ve beraberinde gelen tartışmalar aklıma Divan edebiyatı şairlerinden Şeyhi’in gözü doymayan eşeği anlattığı Harnâme adlı mesnevisindeki “İnsan elindekiyle yetinmelidir, daha çoğunu istememelidir; istediği takdirde elindekini de yitirebilir." Kıssadan hissesini getirdi.

Hakkına razı olmayan, içinde bulunduğu toplumu beğenmeyen, her gün kılıktan kılığa giren, panayırlar kurup; her gün başka bir fırıldak peşinde koşanlar, hayatın tüm alanında kendisini hissettirirken neyimize bizim <a href="http://www.belturkhaber.be">Brüksel</a>’de <a href="http://www.belturkhaber.be">Nasrettin Hoca</a> heykeli. Zaten hepimizin hikayesi birazda Nasrettin Hoca’nın kara mizah hikayelerine benzemiyormu? Elli yıldır içinde yaşadığımız toplumda entellektüel birikimi ile <a href="http://www.belturkhaber.be">Belçika</a> gündemine, siyasetine, ekonomisine, yön verecek kaç kişi yetiştirdik. Bugün yurtdışındaki Ermeni diasporası tüm Dünya’da arı gibi çalışıp, kendi tezlerini tüm parlamentolarda kabul ettirip, istedikleri kararları aldırırken; istedikleri yerlere istedikleri anıtları diktirirken, işinde, alış verişinde dürüst olmayan; verdiği sözde durmayan, yaşına başına bakmadan saçını, kıçını boyayıp kişisel bozukluklarını topluma kabul ettirme çabasında olanlar, her gün münafıklık peşinde koşanlar, almış başını giderken;  kısacası bizler havanda su döverken Nasrettin Hoca heykelinin kuyruğu kopmuş, tespiği kırılmış, kolu kopartılmış, ne büyük bir gam. İçimizdeki eşekleri eğitmediğimiz sürece,  Avrupa’nın başkentinde daha çok heykel kuyruğu kopartılır. Her belediye meclis toplantısından bir Gazeteci kapı dışarı edilir, Piyasada ‘Gazeteci’ yim diye cirit atan üç kağıtçılar çoğaldıkça daha çok şıracının şahidi olan bozacıların ‘gurbette hemşehrinize sahip çıkacağınıza eleştiriyorsunuz’ sataşmaları ile daha çook karşı karşıya kalırız. Daha çok kimsenin görmediği, kimsenin duymadığı meydanlarda kendimiz çalar, kendimiz oynamaya devam ederiz.