Savaşa Hayır Diyenlere

1991-1994 yılları Dağlık Karabağ ve etrafındaki 7 rayon işgal edildi,12 tane ilçe büyüklüğünde şehir merkezi, onlarca kasaba ve 800' e yakın köy.Bu insanların evi,eşyaları,giysileri,çocuklarının oyuncakları,tarlası,bahçesi, ahırında büyük ve küçük baş hayvanları, kümesinde çeşit çeşit hayvanları,dükkanı, malları, araçları...her şeyi kaldı.
Toplamda 1 milyonu aşkın insan,çoğunlukla kış aylarında ermeniterörist işgalcilerin elinde işkenceyle ölümü yaşamamak için alel acele doğup büyüdükleri yerlerden çoğunlukla yaya olarak kaçmak zorunda kaldı,bazıları kaçamadı işkenceyle öldürüldü veya yıllardır köle olarak işkencelere maruz kalarak cehennemi yaşıyorlar.
Bu mazlumlar aylarca Türkiye başta olmak üzere bazı ülkelerin kurduğu çadır kentlerde o soğuk Kafkas kışında hayata tutunmaya çalıştılar,bebeklerin veya küçük çocukların büyük bir kısmı soğuk ve nemden ya hastalanıp öldü ya da sakat kaldı.Yine bu mazlumlar bir sonraki süreçte eski tren vagonlarında ya da prefabrik plastik malzemeden evlerde hayata tutunmaya çalıştılar,çocukların bir kısmı yine öldü.
Çocukları ölen binlerce anne akıl sağlığını yitirdi,binlerce baba sinir stresten vereme gark oldu öldü.
Bu insanlar yakılıp yıkıldığını bile bile çocuklarına gelecekte moral olur diye geride bıraktıkları evlerinin anahtarlarını sakladılar hatıra olur diye,zaten başka bir şeyleri de yoktu o demir anahtardan başka.

İktisadi düzenini yeni oturtmaya çalışan Azerbaycan devleti bunlara yavaş yavaş evler yapmaya başladı,ama yerini tutar mı Karabağ'da ki cennet köşesi köylerle Bakü'nün dış mahallelerinde yolu olmayan kenar mahalle blokları.
Gün geldi bu mazlumların çocukları büyüdü askere gitti,çatışma bölgesinde bir gün nöbet tutarken ermeni keskin nişancısı tarafından şehit edildi,Karabağ alınacak müjdesi bekleyen mazlum evlerine çocuklarının cansız bedeni geldi,evlatları ölürken anne baba defalarca öldü.
Şuan nüfusları 1,1 milyon olan bu mazlumlar artık rüyalarında ata baba yurtlarını görmekten bıktılar, her gece unutmamak için hayallerinde köylerinin sokaklarını düşünmekten bıktılar.
Bu insanlar tek bir şey istiyor,dedelerinin ninelerinin mezarları olan ata baba yurdu topraklarda kimsenin lafını işitmeden helal ekip helal biçerek mütevazi bir hayat.

Şuan bu mazlumların onbinlerce çocuğu cephede topraklarını işgalcilerden temizlemek için yine şehit olup ölüyor.
Şimdi İstanbul 'un, Ankara'nın,İzmir'in pahalı semtlerinde milyonluk evlerinde yaşayıp entel dantel sözler söyleyenlere soruyorum, gerçekten de savaşa hayır mı ?

Ömer Koşar